Samenvatting

In Finland bestaat er in het strafrecht geen apart jeugdstrafrechtsysteem, maar worden er wel andere regels voor het straffen van minderjarigen gehanteerd. Het jeugdbeschermingsrecht is gebaseerd op het beginsel van het belang van het kind en geldt voor minderjarigen tot vijftien jaar. Vanaf vijftien jaar kan een minderjarige in het strafrechtsysteem terecht komen. Finland kent voor strafrechtelijke aansprakelijkheid drie leeftijdscategorieën: van nul tot en met veertien jaar, van vijftien tot en met zeventien jaar en achttien tot en met 21 jaar. Allereerst het jeugdbeschermingsrecht voor jeugdigen in de leeftijd van nul tot en met veertien jaar. In deze leeftijdscategorie zijn jeugdigen niet strafrechtelijk aansprakelijk en kunnen daarom ook niet vervolgd worden. Jeugdigen in de leeftijd van vijftien tot en met zeventien jaar kunnen in het strafrechtsysteem terecht komen, maar vallen ook nog onder het jeugdbeschermingsrecht. Jeugdigen in de leeftijdscategorie achttien tot en met 21 jaar vallen onder het strafrechtsysteem. Dit wil zeggen dat deze jeugdigen gestraft worden volgens het volwassenenstrafrecht (Lappi-Seppäla, 2012).             De korte termijn doelstelling van het onderzoek is het in kaart brengen van de ervaringen van de Finse benadering omtrent jeugdcriminaliteit. De lange termijn doelstelling is op basis van de in kaart gebrachte informatie een aanbeveling schrijven om tot een preventieve aanpak te komen in Nederland. Om deze doelstellingen te kunnen behalen is een hoofdvraag geformuleerd: ‘’Wat zijn de ervaringen met de Finse benadering omtrent jeugdcriminaliteit?’’. Om deze hoofdvraag te kunnen beantwoorden is er gebruikt gemaakt van theoretische en praktische deelvragen. In de theoretische deelvragen wordt antwoord gegeven op de vragen wat de literatuur zegt over de Finse jeugdcriminaliteit en welke uitgangspunten de Finse benadering omtrent jeugdcriminaliteit kent. In de praktische deelvragen wordt antwoord gegeven op de vragen wat de positieve ervaringen zijn van politie en justitie, social workers en jeugdigen op de Finse benadering van jeugdcriminaliteit.  Het onderzoek is een inventariserend onderzoek waarbij gebruik is gemaakt van een kwalitatieve onderzoeksmethode, waarbij gebruik is gemaakt van halfgestructureerde interviews. De interviews zijn afgenomen bij medewerkers van politie, social workers en jeugdigen. De antwoorden op deze interviews zijn verwerkt in labelschema’s.             Uit de resultaten en conclusies komt naar voren dat er over het algemeen tevredenheid heerst over  de verdeling van het jeugdbeschermingsrecht en strafrecht maar dat het verschilt per persoon, situatie en de misdaad of het jeugdbeschermingsrecht alleen voldoende is. Daarnaast moeten de straf en de hoogte van de straf die moet worden opgelegd verschillen per persoon, situatie en de misdaad wat er is gepleegd. Verder wordt er positief gesproken over methoden en interventies die kunnen worden ingezet bij jeugdcriminaliteit. Vanuit de resultaten en conclusies zijn voor Finland een aantal aanbevelingen geschreven, namelijk: het National Crime Prevention Program meer bekendheid geven, meer aandacht besteden aan preventie wat betreft jeugdcriminaliteit op scholen, meer gebruik maken van mediaton en het uitbreiden van het Anchorwork. De aanbevelingen die voor Nederland zijn geschreven zijn het implementeren van Anchorwork en het meer gebruik maken van mediation bij jeugdige misdaders. Daarnaast is er nog een aanbeveling geschreven voor een eventueel vervolgonderzoek. Hierin komt met name naar voren dat het van belang is om de volgende keer gebruik te maken van een kwantitatieve onderzoeksmethode.