Samenvatting

De gemeente Almelo heeft een beperkt budget om in te zetten voor participatie. Het grootste gedeelte van dit budget wordt geïnvesteerd in de cliënten die tijdelijke ondersteuning nodig hebben naar werk. De cliënten worden begeleid door werkcoaches en zij beslissen welke re-integratie-instrumenten worden ingezet. Eén van de belangrijkste instrumenten die wordt ingezet bij deze groep is de basisvoorziening. Bij dit instrument worden cliënten geplaatst bij externe re-integratiebedrijven die de cliënten begeleiden om weer in het arbeidsritme te komen. Om er voor te zorgen dat dit instrument effectief wordt ingezet, is het van belang om deze in te zetten bij de juiste cliënten.
 
De werkwijze van de werkcoaches was niet transparant voor de leidinggevenden en het was onbekend of de werkcoaches onderling transparant zijn. De gesprekken van de werkcoaches waren als het ware een black box. Het doel van dit onderzoek was om deze te openen en de gemeente Almelo inzicht te geven in de wijze waarop de werkcoaches tot een diagnose komen over de wenselijkheid van het inzetten van een re-integratie-instrument. De volgende hoofdvraag zal in dit onderzoek worden beantwoord: Op welke wijze komen de werkcoaches tot een diagnose welk re-integratie-instrument wenselijk is voor hun cliënten en in welke mate is de diagnosevorming van de werkcoaches uniform?
 
Tijdens dit onderzoek is gebruik gemaakt van een viertal onderzoeksmethoden. Allereerst is er een literatuuronderzoek uitgevoerd naar de achtergrond van re-integratie en achtergrondinformatie over (diagnose) gesprekken. Aan de hand daarvan is er een praktijkonderzoek gedaan onder 5 werkcoaches van de gemeente Almelo. Er is een schriftelijke enquête met een aantal verkennende vragen opgesteld en afgenomen. Vervolgens is er een aantal observaties uitgevoerd en tijdens deze observaties werd gekeken welke kenmerken van een goed diagnosegesprek de gesprekken van de coaches bevatten. Tot slot zijn er interviews gehouden waarin werd gevraagd welke cliëntkenmerken de werkcoaches gebruiken, hoe de norm ten aanzien van deze cliëntkenmerken wordt bepaald en hoe deze norm uiteindelijk wordt gewaardeerd. Aan de hand van deze resultaten zijn uitspraken gedaan over de uniformiteit en de transparantie van de werkwijze van de werkcoaches.
 
Uit het onderzoek blijkt dat de gesprekken van de werkcoaches wel degelijk kenmerken van een goed diagnosegesprek bevatten, maar dat het per werkcoach verschilt in welke mate deze kenmerken voorkomen. De werkwijze van de coaches is dus niet uniform. Ook blijkt dat de cliëntkenmerken die de werkcoaches hanteren niet uniform zijn en dat de werkcoaches van elkaar niet weten welke cliëntkenmerken er worden gebruikt. Dit geldt eveneens voor de norm van deze cliëntkenmerken om te bepalen welk re-integratie-instrument wordt ingezet en hoe deze norm wordt gewaardeerd.
 
Om de uniformiteit te bevorderen wordt geadviseerd om te zorgen voor eenduidigheid in de cliëntkenmerken die worden beoordeeld. Er kan een handleiding worden geschreven voor de werkcoaches. Ook wordt er aanbevolen om een handleiding te ontwikkelen voor de re-integratiebedrijven. De tweede aanbeveling gaat over de inzet van intervisiegesprekken waardoor de onderlinge transparantie en de uniformiteit van de werkcoaches zal worden bevorderd.
Tot slot wordt er aanbevolen om gebruik te maken van een diagnose-instrument die de uniformiteit en de betrouwbaarheid van de diagnoses zal bevorderen.