Samenvatting

Doel Het doel van dit onderzoek is het analyseren van verschillen in eiwitinname, patiënttevredenheid en SNAQ-score rapportage van patiënten van het Amsterdam UMC tussen de 1- en 2-meting. Deze informatie geeft inzicht in de ontwikkelingen van het ‘Zorg op het Bord’-voedingsconcept, één jaar na de implementatie. Er wordt onderzoek gedaan naar verschillende maaltijdmomenten en verschillen tussen afdelingen. Daarnaast wordt er gekeken naar de knelpunten in de uitvoering van het voedingsconcept. Methoden Dit onderzoek is observationeel en kwantitatief opgezet. De onderzoekspopulatie van de patiënttevredenheid bestaat uit 209 proefpersonen. Deze patiënttevredenheid is getoetst door middel van een enquête met rapportcijfers, gesloten- en open vragen. De eiwitinname bestaat uit 133 proefpersonen door middel van observaties en registratie op het Case Report Form op verschillende afdelingen in het AMC. Dit onderzoek is opgedeeld in twee delen, welke gelijktijdig en in dezelfde periode uit zijn gevoerd. In het eerste deel is de eiwitinname van patiënten door de onderzoekers bijgehouden middels een Case Report Form om te kunnen meten of de patiënten voldoende eiwitten binnen krijgen. In het tweede deel van het onderzoek werd de patiënttevredenheid onderzocht middels de rapportcijfers uit de enquête. Om te kunnen toetsen of er een significant verschil is tussen de 1- en 2-meting hebben de onderzoekers gebruik gemaakt van een onafhankelijke t-toets. Daarnaast is er gebruik gemaakt van beschrijvende statistiek om de SNAQ-score en de knelpunten van het ZOHB-concept te beschrijven. Resultaten Vergeleken met de 1-meting is de gemiddelde eiwitinname significant gedaald (74,2 gram per dag vs. 68,8 gram) tijdens de 2-meting. De eiwitinname per eetmoment heeft geen significant verschil aangetoond vergeleken met de 1-meting. Bij de patiënttevredenheid is er een significante daling geconstateerd tussen de rapportcijfers van de 1- en 2-meting voor het avondeten en het tussendoortje (p=0,006). Op diverse verpleegafdelingen zijn significante verschillen aangetoond in vergelijking met de 1-meting. Zo is er op de MDL/Long afdeling een significante stijging aangetoond (p= 0,015) bij het ontbijt. Op de nefrologie/ACU scoort de 2-meting lagere rapportcijfers (p=0,042) bij het avondeten. Bovendien is er op de traumatologie een significante daling aangetoond tijdens de 2meting – bij het algemene rapportcijfer (p=0,007), bij de voedingsassistent (p=0,003), bij de lunch (p=0,009) en bij het avondeten (p=0,020). Daarnaast is er bij de kinderen een significante daling aangetoond (p=0,011) bij het tussendoortje. De resultaten van de SNAQ-scores laten zien dat de onderrapportage in EPIC is verhoogd vergeleken met de 1-meting – met 10,1%. De meest opvallende knelpunten van ZOHB zijn dat 16,2% van de patiënten extra aandacht verlangt van de voedingsassistent en 16,9% vaker een tussendoortje aangeboden wil krijgen. Conclusie Er is een significante daling van de behaalde eiwitbehoefte geconstateerd (84,7% tegenover 61,6%) in de 2-meting – en een daling in behaalde eiwitinname in grammen per kilogram lichaamsgewicht (1,05g/kg naar 0,92g/kg). De eiwitinname tijdens het avondeten en het tussendoortje zijn significant gedaald vergeleken met de 1-meting. voor het ontbijt. De patiënttevredenheid is op de afdeling MDL/Long significant gestegen voor het ontbijt. Echter is een significante daling geconstateerd op de afdeling nefrologie/ACU voor het avondeten, traumatologie voor de algemene tevredenheid, de service, de lunch en het avondeten – en kinderen voor het tussendoortje. De onderrapportage van de SNAQ-score in EPIC is verhoogd in vergelijking met de 1-meting. De knelpunten van ZOHB wijzen voornamelijk op de uitvoering van de voedingsassistent.