Samenvatting

Dit onderzoek geeft antwoord op de vraag: ’Op welke wijze geven speltherapeuten vorm aan speltherapie aan kinderen met problematische gehechtheid en hoe betrekken zij de ouders bij het speltherapietraject’. Hierover blijkt weinig wetenschappelijk onderbouwde literatuur te bestaan. Uit eerdere onderzoeken blijkt dat kinderen met problematische gehechtheid zo vroeg mogelijk de juiste hulp dienen te krijgen, zo ontwikkelen zij een veilige gehechtheid en krijgen zij de mogelijkheid om positieve relaties op te bouwen. Daarnaast blijkt dat ouderbetrokkenheid bij speltherapie de kans op succes vergroot en positieve resultaten oplevert. Dit onderzoek omvat interviews met acht speltherapeuten, een dossieranalyse van een speltherapietraject waarbij ouders betrokken zijn en een retrospectief interview. Uit de analyse blijkt geen eenduidige definitie voor problematische gehechtheid. Indien uit gedragskenmerken blijkt dat het een kind met problematische gehechtheid betreft worden specifieke behandeldoelen opgesteld. Speltherapeuten gebruiken verschillende technieken en interventies ter bevordering van een positieve hechtingservaring. Deze zijn gericht op het kind leren voelen en contact maken met zichzelf. Ook het laten ervaren en (h)erkennen van emoties, het accepteren van eigen grenzen en die van de ander en de verbinding bevorderen tussen het kind en de ander dragen bij aan een positieve hechtingservaring. Ook worden interventies met ouders ingezet. Deze betrokkenheid gebeurt op verschillende manieren: oudergesprekken, Psycho-educatie, ouder-kind spelsessies of specifieke ouder-kind interventies. Succeservaringen en leuke momenten tussen ouder en kind zijn hierbij belangrijk. Ouderbetrokkenheid is gericht om ouders te leren responsief en sensitief te reageren naar het kind.